Het International Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA) is goed voor ruim 300 documentaires uit alle mogelijke windstreken. Welke docu's je moet zien over Latijns-Amerika en Spanje? Spaanstalige Wereld zet ze elk jaar voor je op een rijtje. Dit jaar Cubaans georiënteerd.
Spaanstalig IDFA 2024
Abecé (Cuba, 15 min)Leoneidi is slechts twaalf jaar oud en al moeder. Gedurende vrijwel haar hele zwangerschap, zo stelt ze met uitgestreken gezicht, lag ze in het ziekenhuis, zonder steun van haar ouders. Nu woont ze samen met de vader van het kind, die haar aan de lopende band huishoudelijke bevelen geeft.
Alma del Desierto (Colomia, 87 min)
Voor de lange documentaire Alma del desierto (winnaar van de Queer Lion op het festival van Venetië) keert de regisseur terug bij protagonist Georgina Epiayu, lid van de Wayúu, een inheemse bevolkingsgroep in het woestijnachtige La Guajira in Noord-Colombia.
De Cierta Manera (Cuba, 79 min)
Met de Cubaanse Revolutie wilden Fidel Castro en zijn rebellen gemarginaliseerde mensen in de maatschappij integreren door iedereen onderdak, een baan en onderwijs te geven. In een indrukwekkende mix van documentaire en fictie laat Sara Gómez zien dat het werk daarmee nog niet gedaan is.
La Despedida (Cuba, 25 min)
In zijn afstudeerdocumentaire voor de Cubaanse filmschool EICTV portretteert Alejandro Alonso Estrella een bejaarde ex-mijnwerker die nog altijd woont op het terrein van de mijn waar hij zijn werkzame leven heeft doorgebracht.
Entretierra (Mexico, 22 min)
Entretierra opent met een lang shot van een tas op een hobbelende treinstoel, erop twee zonnehoeden. In de voice-over horen we een man vertellen over de dag waarop hij werd gekidnapt en vermoord, en hoe zijn moeder vervolgens naar hem op zoek ging. Door de verwoestende drugsoorlog in Mexico worden sinds 2006 al meer dan 112.000 mensen vermist.
Isla (Cuba, 10 min)
Op 16mm en in statische shots legt de regisseur het eiland vast; van geruïneerde gebouwen tot trillende zwerfhonden en van overvolle bussen tot puppy's die hun eerste bad krijgen. In een voice-over spreekt een verteller op dromerige wijze over de Cubanen, hun gebruiken en over de camera als een instrument om herinneringen vast te leggen en op te halen.
Ajuste de pérdidas (Mexico, 74 min)
De corruptie die hij tegenkomt in zijn werk als schade-expert voor een verzekeraar in Mexico valt Pedro vaak zwaar. Zoekend naar een ontsnappingsmogelijkheid raakt hij bevriend met filmmaker en kunstenaar Miguel Calderón. In de kunstwereld hoopt hij zijn zorgen te kunnen vergeten. Maar als hij, aangetrokken door een actrice, impulsief een rol accepteert in een theaterstuk over geweld en femicide leidt dit tot een persoonlijke crisis.
El Mar de la Mar (Mexico, 95 min)
De Sonorawoestijn, op de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten, is een ronduit mensonvriendelijke omgeving. In de zomer komt de temperatuur overdag niet onder de veertig graden. Water is schaars. En zoals een local het stelt: "Alles hier wil je pijn doen: de planten, de insecten, de wilde beesten." Alleen de allerarmste migranten kiezen voor deze weg naar Amerika.
Los niños lobo (Cuba, 18 min)
In een kale, lege kamer vertelt een jongen zijn broer over die keer dat hij in de bossen van West-Afrika een slang at. Zijn broer vult moeiteloos details van het verhaal aan. Maar: dit is nooit gebeurd. Samen wonen de twee broers in een fantasiewereld. Even later spelen ze oorlogje en schieten ze met neppistolen op de verrader van Che Guevara.
Reas (Argentinië, 82 min)
De 26-jarige Yoseli heeft haar gevangenisstraf uitgezeten, maar stapt opnieuw het cellenblok in. Een leegstaande gevangenis in Buenos Aires wordt namelijk het toneel voor een muzikale re-enactment. In wat nog het meest weg heeft van een schooltoneelstuk speelt een diverse cast van ex-gedetineerden belangrijke momenten uit hun tijd in de gevangenis na.
Si no puedo bailar, esta no es mi revolución (Cuba, 16 min)
Lillah Halla vroeg vijf Cubanen om voor de camera te dansen op de muziek die hun leven op dat moment samenvat. Die nummers zijn niet te horen. Maar de kamers waarin ze dansen, de manier waarop ze bewegen en hun gezichtsuitdrukking tijdens het luisteren onthullen hun gemoedstoestand.De hoofdpersonen dansen in hun eigen slaapkamer met oortjes in.
Mi Aporte (Cuba, 33 min)
De opening van Mi aporte oogt en voelt als propaganda. Blijmoedig spreekt een reporter met vrouwelijke fabrieksarbeiders: toonbeelden van de nieuwe tijden die in revolutionair Cuba zijn aangebroken. In de strijd tegen het imperialisme moeten namelijk ook alle vrouwen aan het werk, heeft het partijbureau bepaald.
El Árbol (Cuba, 14 min)
Op de vijfde etage van een vervallen gebouw in Cuba groeit een boom. Zijn wortels zoeken meters lager naar aarde om in te wortelen. Door de boom te filmen, reflecteert de Iraanse filmmaker Roya Eshraghi op vragen over geworteldheid. De boom wordt een metafoor voor een zoektocht: naar de band met haar vader, naar een thuis en naar de betekenis van de film zelf.
Y tenemos Sabor (Cuba, 30 min)
Allemaal goed en wel, die verfijnde muziekinstrumenten, maar voor het spelen van een rumba volstaan vier houtjes en vier stukjes metaal ook prima - zo vertelt de vooraanstaande zanger en liedschrijver Alberto Zayas tegen het einde van zijn reis door de Cubaanse muziekgeschiedenis.
Periode: 13 november t/m 23 november (nog niet bevestigd)
Openingstijden: 12:00-22:00
Locatie: diverse filmlocaties in Amsterdam
Spaans leren? Bekijk dan taalscholen in Nederland, Spanje en Latijns-Amerika voor Spaanse lessen en culturele activiteiten.