In het zuidelijkste puntje van Aragón, verscholen tussen grillige bergen en eeuwenoude muren, ligt Albarracín. Met nauwelijks duizend inwoners voelt het als een openluchtmuseum dat plots tot leven komt. De zachte roze tinten van de huizen, de ligging op de bergwand en het uitzicht op de Río Guadalaviar maken het plaatje compleet. In 2017 riep Guía Repsol het uit tot het charmantste dorp van Spanje, en wie er ooit geweest is zal dat alleen maar kunnen beamen.
Verborgen achter enorme vestigingsmuren
Een van de grote charmes van Albarracín is haar ligging tussen de Sierra de Albarracín en de Montes Universales. Dat is al goed zichtbaar als je het dorp vanuit Teruel tegemoet komt rijden via de kronkelende bergwegen. Deze Murallas de Albarracín zijn indrukwekkend groot in verhouding tot het dorp, en dat is geen toeval: ze beschermden ooit een veel groter gebied. De oorsprong van het verdedigingswerk gaat terug tot het Visigotische tijdperk, waarvan de Iglesia de Santa María nog getuigt. Toch kregen de muren pas echt vorm onder Moorse heerschappij, rond het jaar 965. De ligging en het strategische belang maakten Albarracín tot een militaire post van formaat.
Moorse sporen en christelijke herovering
Boven de kathedraal, in het zuidelijke deel van Albarracín, ligt het oude Moorse fort: het Alcázar. Dit deel van het dorp herinnert aan de tijd waarin Albarracín een zelfstandig taifa-koninkrijk was, in de 9e en 10e eeuw. De islamitische invloeden zijn nog zichtbaar in de architectuur en stadsstructuur. Na de christelijke herovering in 1285, onder leiding van Peter de Grote van Aragón, begon een grondige restauratie die veel van het huidige aanzien bepaalde. Dankzij deze lagen van geschiedenis, zichtbaar in elk steegje en op elke binnenplaats, voelt Albarracín als een levend openluchtmuseum -- een plek waar de tijd zijn sporen op de mooiste manier heeft achtergelaten.